update 77 loodzwaar

Voor mijn laatste trekking had ik el Misti bewaard. Het agentschap waar ik geboekt had, gaf slechte info. Nee een dagrugzakje en wat water is genoeg. Ik nog een keer terug en in mijn beste spaans, want engels sprak ze ook al niet zo, gevraagd of ik mijn slaapzak niet zelf hoefde te dragen. Jawel dus, bleek 's ochtends, alsook een matras en tent. Dus ik in allerijl terug naar mijn hostel en mijn kleine rugzak verwisseld voor mijn grande mochila. Ik werd een beetje bang toen ze verder vroegen, had ik thermisch ondergoed? Nee alleen een dunnig 3/4 broekje wat ik onder mijn, in de uitverkoop gekochte, ANWB trekkingbroek kan aandoen. Had ik geen hoge bergschoenen? Ja, thuis maar omdat die zo zwaar zijn heb ik voor deze reis alleen mijn lage, lichte wandelschoenen mee. Omdat ik daar de Santa-Cruz, de incatrail en colca canyon mee heb gelopen, zonder blaren, besloten geen risico te nemen en geen hoge schoenen te huren. Jas? Mijn blauwe mamut jas werd goedgekeurd, mag ik hopen want die kostte een fortuin, mits ik er nog een fleecetrui onder deed. Klopt het is eigenlijk geen jas voor koude temperaturen, maar een windstopper, maar met veel laagjes eronder moest het lukken dacht ik. Muts? Ja, gekocht in Cusco. Wanten? Een paar dunne wollen uit Huaraz. Enfin ik heb alleen een paar megadikke handschoenen en wandelstokken aangenomen. Toch nog een litertje water gekocht, want als ze 4 aanbevelen kan ik met 3 wel toe, maar omdat er ook mee gekookt moest worden toch aangevuld tot 4. Een jonge, fit ogende, maar vrij zwijgzame, Amerikaanse was mijn gezelschap. Na een uur lopen had zij de tent al overgenomen van me, want mijn rugzak voelde megazwaar. Maar gaandeweg de tocht bleek ik toch beter te lopen. Alfie, onze gids hield een mooi rustig tempo aan en na 5 tot 6 uur omhoog lopen bereikten we een rots op 4200 meter waar we ons basecamp oprichtten. Ons gewarmd met soep, noedels en thee. Het was doodstil met een prachtig uitzicht op de vallei met Arequipa. Toen de tent in, want om de achterlijke tijd van 2.00 moesten we opstaan om aan de klim van El Misti te beginnen. Ze zullen het wel beter weten. Niet geslapen op deze rotsachtige ondergrond, waar mijn heupbot dwars door het dunne matje stak, met een kurkdroge mond omdat je met alleen door je neus ademen niet voldoende zuurstof binnen krijgt, net niet helemaal behaaglijk warm, waardoor een steeds terugkerende koude rilling door mijn lijf trok en een beetje angstig voor het geritsel van buiten, zouden die poema's mijn restje noedels gevonden hebben? Enfin na een kop coca thee(uit een zakje!) en een moeizaam weggewerkt broodje gekleed in alles wat ik bij me had( hemd, t-shirt, 3 t-shirts met lange mouw, fleecetrui, alpaca wollen trui, een dun nylon loopjasje, mijn mamut, 2 paar sokken en handschoenen, 2 broeken, 2 sjaals, 2 capuchons en een muts, gewapend met koplamp en gelukkig een lege rugzak met alleen wat water en snacks midden in de nacht gestart. Is dit fun? Nee dit is pure wilskracht en doorzettingsvermogen. Aan de andere kant had dit ook wel wat. Debra werd al snel ziek van de hoogte, waardoor we heel langzaam gingen en veel rustten. Op een gegeven moment ben ik alleen door gegaan. Het was alsof ik aan het mountaineeren was. Met bevroren vingers en tenen, zelfs mijnsportdrankje bevatte ijs, de koude trotserend, hijgend als een pakpaard vanwege de ijle lucht, klauterend over de rotsen, baande ik mij tergend langzaam een weg naar boven. Alfie die Debra inmiddels naar beneden had gestuurd kwam me achterna. Na een innige ineenstrengeling van onze handen, puur om de mijne te warmen gingen we door, een beetje bezorgd vroeg ik hoe snel mijn tenen konden bevriezen. Zolang ze nog niet heel pijn deden was er niks aan de hand volgens hem. Nee pijn deden ze niet, er zat alleen geen gevoel meer in. Ik voelde me behalve mijn koude tenen, eigenlijk heel goed. Alleen het schoot maar niet op. Achter elke top doemde een nieuwe op. Toen Alfie van boven zag dat Debra basecamp voorbij dreigde te lopen op weg naar beneden, moesten we een beslissing nemen. Het speet hem voor mij, maar we moesten naar beneden om de Amerikaanse te redden. Dus krater niet gehaald, maar wel tot zo'n 5400 gekomen in de wetenschap dat ik nog wel iets verder had gekund. Trots op mezelf! En stiekem een beetje blij dat het afzien voorbij was en ik naar beneden kon. Alfie rende vooruit, na eerst goed afgesproken te hebben op welke rots, naast welke schaduwpartij ik me moest richten, zodat ik niet ook zou verdwalen, genoot ik van de eenzame terugtocht met het prachtige uitzicht. Een paar uur later bereikte ik via het gruis, wat nog best inspannend is en een bepaalde techniek vereist en niet zonder een paar keer te vallen, basecamp, waar Debra hondsberoerd in de tent lag en ik met Alfie genoot van een broodje jam en een goed gesprek in het spaans. Om 15.00 zat ik na een warme douche met een kop thee, pijnlijke knieen en vermoeide benen, nee nog even geen bier, in een cafeetje om Nederland de 3e plaats te zien behalen in de wereldcup. Wat een belevenis!! Vandaag uitgeslapen, genoten van mijn bed, een busticket gekocht en 2 uur zitten ontbijten, toen ik om 15.00 besloot nog even naar het museum te gaan. Waren ze net gesloten! Het is zondag! Ik smeken of ik nog even Juanita mocht zien. En ja, speciaal voor mij werden de deuren geopend en mocht ik zonder betalen even een blik werpen op dit 14-jarige, in ijs bewaarde, mummy-meisje. Geweldig!