update 44 Weer weg!

Terug van weggeweest ga ik weer weg van teruggeweest. Het afgelopen half jaar heb ik in het huisje in Heino gebivakkeerd. Van de grootse plannen die ik vooraf had om veel vrienden op te zoeken, veel dingen te ondernemen, veel tripjes te maken, is bar weinig terecht gekomen. Op een enkel film-, concert-, vrienden-, en eilandbezoek na(veelal op uitnodiging van), zat er weinig initiatief bij en heb ik vooral zitten cocoonen voor de kachel. Ik heb de zes delen van de aardkinderen(Auel) in één ruk uitgelezen en waande mezelf even in de prehistorie. Ik vereenzelvigde me met de hoofdpersoon die, verstoten door haar stam, volledig alleen in een grot probeert te overleven. Zo dramatisch was het niet. Ik had een schuur vol blokken hout, zonder eerst een boom te hoeven vellen, kon m'n vuur eenvoudig met lucifers en oude kranten aanmaken, zonder te hoeven kloppen op een vuursteen, zette m'n elektrische dekentje aan om in een lekker warm bed te stappen, zonder eerst een dier te hoeven villen voor een warme vacht, kon gewoon in de auto naar de supermarkt rijden als ik honger had, zonder eerst met een slinger achter een konijn aan te hoeven jagen. Evenmin was ik verstoten en had zo vrienden of familie kunnen gaan bezoeken. Ik vond het kluizenaarsbestaan echter wel even lekker. Dag in dag uit, houtjes hakken, in het bos werken en lezen, zonder iemand te spreken(nou ja af en toe boer Klaas van de overkant, maar dat telt niet want die is toch nauwelijks te verstaan). Er waren lieve vriendinnen die zich zorgen maakten:" Gaat het wel goed met jou alleen in dat bos?". Het was fijn te merken dat ze een oogje in het zeil hielden. Maar ik genoot van de tijd met mezelf voor mezelf. Het voelde als even stilstaan om daarna weer door te kunnen, even de batterij opladen. Heerlijk! Ik heb in die tijd geprobeerd te bedenken wat ik wil, heb daar zelfs nog een cursusweekend voor in IJmuiden gevolgd. Maar dat heb ik inmiddels losgelaten. Ik kwam er niet uit! Ik heb gewoon geen duidelijke droom of toekomstbeeld. So be it. Mij lijken teveel dingen leuk, dus is het plan om dan maar zoveel mogelijk te gaan ervaren. Me met elke wind een poosje mee te laten waaien en maar te zien waar het schip strandt. Dus ging half januari de knop om. Het werd weer tijd voor actie en dus stap ik zondag op het vliegtuig naar Colombia. Eerst vijf weken Spaans leren en dan vijf weken vrouwen coachen op hun weg naar zelfstandigheid. Ambitieus? Zeker! Want kan geen Spaans, heb geen ervaring met coachen en al helemaal niet in het Spaans. Maar het lijkt me zo leuk, dat ik de poging moet wagen. En dus kriebelt het nu in mijn buik waar enthousiasme en spanning met elkaar aan het wedijveren zijn. Hopen dat het eerste de overhand krijgt. Want ja eng is het natuurlijk ook. Omarm de onzekerheid schreef één of ander top-wijf die de meest bizarre reizen in haar eentje maakte. Dus dat ga ik doen. Verdere plannen? Eilandhoppen in de Galapagos in Ecuador, de Inca-trail lopen in Peru en.........genieten. Adios!